Byebye Beri

Eens de kogel door de kerk dat we van Chile Chico terug noord gingen rijden, hadden we plots een zee aan tijd. Voor het eerst had ik niet steeds de drang om alsmaar verder te rijden, niet de schrik iets te missen in de toekomst omdat we het nu té rustig aanpakten. Een grote les voor de volgende keer: geen einddatum. Nah!

Lore mocht even gidsen

 

 

 

 

 

 

 

Dus wij terug naar de streek van Bariloche, waar we alle wandelingen deden die je zonder tent kon doen. Dat werd een vast thema de laatste twee maand. En als plus: kan ik lekker veel nieuwe wandelwegjes intekenen in Openstreetmap. Geen dank.

 

Het is een prachtige streek, maar toch, aan Chileens kant is het wat anders. De bergpas is amper meer dan 2000 meter, en toch lijkt het bos aan de overkant meer op tropisch regenwoud dan op het bos in Bariloche. Uiteraard in de onderbegroeiing, omdat het meer regent. Veel meer soorten bomen, niet zoals bij ons één of twee dominante soorten. En beestjes!

 

Het zuiden van het vasteland van Chile is een aaneenschakeling van meren en vulkanen. Die laatste zijn helaas (of gelukkig) pas nadat wij er waren een nieuwsfenomeen geworden. Maar dat maakt het niet minder spectaculair om het bos ten einde te zien komen omdat er ooit een lavastroom voorrang van rechts had. Als we weer eens aan de voet of bij de krater van een vulkaan waren, moest ik Lore steeds gerust stellen. “Die Chilenen houden hun vulkanen wel in de gaten. Een uitbarsting kondigt zich wel aan door gerommel en bevingen”, en dies meer onzin. De Chalbuco, niet beklommen omdat we eten vergeten meenemen waren, is gewoon zonder monitoring en zonder aankondiging plots gaan blazen. Veel van de bossen die we bezochten, liggen nu onder een dikke laag as. De Villarica, die andere vulkaan die deze herfst van zich liet spreken, hebben we wel zien roken.

GSM ontvangst! Even de papa onze coördinaten doorgeven

 

The places she will take you…

 

Tijd dus, tijd met hopen. Om te wandelen, om goed te eten, en om andere overlanders te leren kennen. Onze favorieten, Paws on Tour, kwamen we nog twee keer tegen. Eerst ontmoet in Vilcabamba, Ecuador, dan Salta, Argentinië, dan Esquel, Argentinië en tenslotte Santiago, Chile. We brachten ook een dag of wat door met de gelukzakken die Berenjena haar broertje hadden gekocht voor een trip van zes maanden. Hij heet Caracol, de huisjesslak. De eerste bijeenkomst van de wereldwijde Kia Ceres camper populatie was een feit.

Dit deel van Chile werd vooral bevolkt door de Mapuche, een ongelofelijk stel Indianen. Een van de weinige streken die de Spanjaarden eenvoudig niet klein kregen. Pas met de uitvinding van het moderne geweer heeft de Moderniteit hen klein gekregen. Het ideale moment voor een van de grootste – en meest vergeten – bosbranden aller tijden. Een hele regio werd plat gelegd, de lokale bevolking verjaagd en vervangen door Duitse kolonisten. Dat gaf wel wat spanning in de rest van Chile: die Duitsers waren protestanten, geen katholieken.

Het geeft een vreemd contrast, een zeer Europees aandoend gebied, maar toch met te veel vulkanen en te exotische lapjes bos.

Wij zijn geen zeemensen. Mij doet het niet veel. Lore is er eerder tegen: snijdende wind, en een voor eens heel erg te verantwoorden angst voor tsunami’s. De stranden aan de meren waren meer ons ding: zoet water, wellicht drinkbaar, rustig, en vlak bij de bergen. Maar de kust bij Valdivia was geweldig. Kamperen bovenaan een klif, een bizar en verlaten strand, natuur die op de zee uitgeeft en waar je de zeeleeuwen en de zeeotters op jacht ziet, bossen die er weer helemaal anders uit zien dan in de Andes. En paadjes die nog niet op Openstreetmap staan, natuurlijk.

Ondanks onze trage vlucht richting Noord, werden we toch langzaam aan door de herfst ingehaald. De temperatuur bleef aangenaam, maar de dagen werden rap minder lang. De blaadjes verkleuren, de wespen worden agressief en beginnen langzaam aan te sterven, de braambessen rijpen en verrotten. De eerste nachtvorst, de eerste sneeuw op de bergtoppen. Nog een laatste échte wandeling. Tot we de laatste week er de vaart in steken – bij Santiago is het diep in de herfst een heerlijke 27 graden.

 

 

Laatste oplapwerk om de verkoopbaarheid te vergroten

 

De cardan breekt, maar de auto blijft wat raar doen. Een echte vier maal vier is het nooit geweest, en dat merkt onze koper maar al te goed als we het ongelofelijke weggetje naar zijn huis nemen. Genoeg reden voor hem om nog een miljoen van de prijs af te lullen. Maar we zijn maar wat blij als het contract getekend is. En nog blijer als blijkt dat hij niet meer verwacht dat wij de wagen terug naar de bewoonde wereld rijden. Een week of twee geleden werd ik nog een tikkeltje hysterisch bij de gedachte naar huis te keren. Maar nu is de reis echt voorbij. We hebben nog een dag of vier om te bekomen, hier in ons appartementje in het centrum van Santiago. Gigantisch, zeker zes keer zoveel leefruimte als in Beri – en mini, zeker drie keer kleiner dan ons huisje in Gentbrugge. Geweldig internet, een moderne stad om ons heen. Het is onwezenlijk, ons Verlengd Weekend verdient zijn naam. Over een week of twee zijn we al vergeten dat we ooit weg waren, en genieten we weer van een wandeling door het Hallerbos. En toch, het mag dan gedaan zijn, echt over is het nooit. Thuis is de Dacia Dokker bijna klaar, daar kan ook een bed in. En er wachten nog een paar continenten op exploratie. En de Himalaya wil ik toch wel eens met de brommer doen. En Bolivia met een échte 4×4. En Colombia in een maand of drie. Centraal Amerika. De westelijke VS. Canada en Alaska. Maar dromen is niets voor ons. Nu naar huis, een beetje werken, en dan nog maar eens “de reis van ons leven”. Yeah, baby.

Byebye Beri